چینه‌نگاری زیستی و محیط رسوبی سازند آسماری در منطقه موردک، شمال شرق کازرون

چکیده

سازند آسماری در منطقه موردک، واقع در شمال شرقی شهرستان کازرون به­خوبی رخنمون دارد. ضخامت واقعی سازند آسماری در این ناحیه 385 متر می­باشد و متشکل از آهک­های توده­ای، ضخیم تا نازک لایه می­باشد. در این برش سازند شیلی و مارنی پابده به­صورت هم­شیب و پیوسته در قاعده سازند آسماری قرار دارد. مرز بالایی سازند آسماری با سازند گچساران پوشیده شده است. بر اساس مطالعه انواع روزن­داران، سن سازندآسماری، الیگوسن پسین - میوسن پیشین تعیین شد. تعداد 8 ریز­رخساره در کمربند محیطی ساحل، لاگون، ریف پراکنده، سراشیب قاره، شناسایی شده که دریک پلاتفرم کربناته تشکیل شده است. به علت عدم وجود توربیدایت و موجودات اسکلت ساز به نظر می­رسد که این رخساره­ها در یک محیط رمپ کربناته تشکیل شده­اند. مطالعه برش مورد نظر، منجر به شناسایی دو بایو­زون گردید:
1. Eulepidina dilatata – Nummulites vascus Assemblage Zone 2. Austrotrilina – Miogypsina – Peneroplis Assemblage Zone
بایو­زون­های تشخیص داده شده برای سازند آسماری، نشانگر سن الیگوسن پسین– میوسن پیشین می­باشند. 

منابع
- آقانباتی، ع. 1383، زمین­شناسی ایران، انتشارات سازمان زمین­شناسی و اکتشافات معدنی کشور، 586 صفحه.
- بهرامی ، محمد. 1388، ریزرخساره­ها ،محیط رسوبی و چینه­نگاری سکانسی سازند آسماری در تنگ ابوالحیات، شمال کازرون ،1388، طرح پژوهشی مصوب دانشگاه پیام نور شیراز.
- رئیسی، ولی.1377. بررسی رخساره‌­ها و محیط رسوبی سازند آسماری (الیگوسن) درفرو­افتادگی دزفول جنوبی. رساله کارشناسی ارشد رسوب‌شناسی و سنگ رسوبی، دانشگاه تربیت معلم.
 - زاهدی­نژاد، ج.1366، مطالعه زمین­شناسی بخش ماسه­سنگی اهواز در حاشیه جنوب غربی حوضه رسوبی سارند آسماری، گزارش شماره 4028 - پ، شرکت ملی نفت ایران- مناطق نفت خیز.
 
 
 
Adams, T. D. (1969). The Asmari Formation of Lurestan Khuzestan Proviences: IOOC Report, no. 1154. unpublished.
Adams and Bourgeois E. (1967). Asmari biostratigraphy : Geological and Exploration   div;Iranian Oil Operating Compony  Report, no, 1074.unpublished.
Flugel, E. (2004). Microfacies of carbonate rock, Springer-Verlag, 976 p.
Geel, T. (2000). Recognition of stratigraphic sequences in carbonate platform and slope deposites, Emprical model based on microfacies analysis of Paleogene deposits in southeastern Spain: Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology, v. 155, p. 211- 238.
Pedley, M. (1996). Miocene reef facies of Pelagian region (Central Mediterranean region). In: Franseen E.K, Esteben, M., Ward W.C, Rouchy J.M. (Eds), Models for Carbonate Stratigraphy from Miocene Reef complexes of Mediterranean Regions. SEPM Concept Sediment Paleontol, vol. 5, p.147–259.
Pomar, L. (2001b). Ecological control of sedimentary accomodation: evolution from a carbonate ramp to rimmed shelf, Upper Miocene, Balearic Islands. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 175, p. 249–272.
Romero, J and Caus, E and Rossel, J. ( 2002 ).  A model for the paleoenvironmental distribution of larger foraminifera based on late Middle Eocene deposites on the margin of the south Pyrenean basin. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology, no. 179,p. 43 – 56.
Wilson, J.L. (1975). Carbonate Facies in Geological History, 471 p.
Wynd, J. G. (1965). Biofacies of the Iranian Oil Consortium Agreement Area. IOOC.